En toen was ze er niet meer...

Tja, dan gebeurt er iets in het leven dat ik aan het begin van dit jaar niet zag aankomen…..het overlijden van mijn schoonmoeder en slechts 5 dagen later een tante van mijn man. Dan moet er opeens veel gebeuren, uitvaart regelen (ik ben aangetrouwd en was erbij voor steun, niet voor bemoeienis), uitzoeken wat er allemaal opgezegd en geregeld moet worden.

Eigenlijk ben je daar best veel tijd aan kwijt en uiteindelijk moet er ook gestart worden met het leegruimen van het ouderlijk huis. Iets waar iedereen tegenop ziet. Aan mij is gevraagd om de kleding uit te zoeken. En jee…wat is daar veel van zeg! Alles wat goed is gaat naar een winkel die tweedehands kleding, schoenen, tassen etc. verkoopt. En alles dat zij niet kunnen gebruiken gaat naar een goed doel of wordt voor textielworkshops gebruikt.
 
Ik ben heel blij dat mijn schoonouders een goed leven hebben gehad, echt waar en dat zij veel overvloed hebben gekend. En dat is zichtbaar in alles, er is overal veel van. Het maakt ook behoorlijk veel indruk op mij. Ik sliep er slecht van en ik kreeg er ook dromen van. Heel vermoeiend allemaal. Niet voor mij alleen, ook voor mijn man. Het doet echt wat met je als je in het ouderlijk huis bezig bent. De energie is natuurlijk anders en het is best vermoeiend. Het valt ook niet mee om iemands leven te ontmantelen. Ik weet wel dat het erbij hoort in het leven. Maar dit is zo nieuw, ook wat het met jezelf, je man en zijn broer en zijn partner doet. De ene keer lachen, de andere keer down voelen, en weer een andere keer emotioneel zijn.
 
Met het leegruimen van het huis vindt de een het te langzaam gaan, de ander juist te snel. Gelukkig wordt daar goed over gepraat, want het is voor iedereen emotioneel om spullen te verdelen, wegbrengen of opgehaald zien worden.
 
Ik kon mijn schoonmoeder 25 jaar, dat is een kwart eeuw! Dus ook ik ben geraakt en emotioneel als de kleding en de overgebleven dure verbandmiddelen opgehaald worden. Ik laat de emoties toe. Ik ben een luisterend oor voor mijn man en voor anderen. En ook dat kost veel energie.
 
Op een gegeven moment kom ik wel tot het besef dat ik graag voor iedereen klaar wil staan, maar dat de bezoekjes aan het ouderlijk huis veel vermoeiende energie met zich meebrengt. Ik ga hieraan onderdoor. Mijn lichaam begint steeds meer te protesteren en ik heb steeds minder zin om iets te doen
 
Misschien is dat voor jou ook wel herkenbaar? Laat het mij rustig weten, ik ben benieuwd wat jij eraan gedaan hebt.
 
Deze situatie bracht ook inzichten, ik ben zelf anders gaan kijken naar ons eigen huis en de spullen die erin staan. Ik, maar ook mijn man, stellen onszelf nu vragen als:
·       Hebben wij dat allemaal nodig?
·       Aan wie laten wij het na? (Wij hebben geen kinderen)
·       Wie gaat dit allemaal opruimen als er iets met ons gebeurd?
 
Op dit moment zijn wij nog druk bezig met het leegruimen van het ouderlijk huis en wat er nog meer geregeld moet worden. Intussen ben ik ook bezig om in ons eigen huis dingen op te ruimen. En ik luister naar waar ik en mijn lichaam behoefte aan heb en luister ernaar. Ook maak ik ruimte in mijn agenda vrij om leuke dingen te doen, plezier te maken en even met iets anders bezig zijn.
 
In moeilijke en lastige tijden is het belangrijk dat je niet jezelf verliest. Zorg goed voor jezelf, kies voor jezelf ongeacht wat anderen ervan vinden. In het vliegtuig moet je ook eerst bij jezelf de zuurstofmasker opzetten en dan bij anderen die dat zelf niet kunnen.
 
En……omarm je emoties, ze mogen er zijn! Wees lief en zacht voor jezelf!
 
Ik hoop dat ik jullie met deze blog geholpen heb. Al is het maar dat je bewust wordt wat er komt kijken na het overlijden van familie/dierbaren. Je mag ten alle tijden jezelf zijn! Heb je vragen of wil je een reactie geven of wil je jouw ervaring delen? Dat kan via e-mail of stuur een PB tje via Facebook. Ik zeg altijd, we zijn er om elkaar te helpen (en om van elkaar te leren)